Dag van de klant… of van de politiek ?

Karel Van Eetvelt aan het stuur. Busje komt zo.

Minister-president Kris Peeters klust bij als reisleider.

Zaterdag 26 september was het Dag van de Klant. Al dacht ik soms dat het de Dag van de Politieker was.  Van ’s morgens vroeg was ik met de camera op stap om Vlaanderens lokale middenstand te fotograferen. In Antwerpen liep men om 10u ’s ochtends al achter op de planning. De fout natuurlijk van de plaatselijke politiekers die zo nodig allemaal moesten speechen. En ondertussen keek het volk hongerig naar de koffiekoeken.  De burgemeester van Essen en zijn schepen van Lokale Economie, Frans Schrauwen, beleefden ook een hoogdag.  Zij mochten in het zog van  minister-president Kris Peeters en Unizo-voorzitter Karel Van Eetvelt handjes  schudden bij de plaatselijke middenstand. Dan zit je qua populariteit goed voor een tijdje natuurlijk. Karel Van Eetvelt werd achter het stuur van een reisbus van reisburo Verpalen gedropt. Hij mocht er zowaar mee de openbare weg op zonder geldig rijbewijs. Kris Peeters was de reisleider van dienst. Toegegeven, hij deed dat goed. Als hij ooit een andere job zoekt, dan kan hij onmiddellijk in de toeristische sector terecht.

Els van Vakcolor

Els Hartl

In alle marketingboeken lees je dat de klant koning is. Bij Vakcolor hebben ze dat goed begrepen.  Vakcolor is een fotolabo waar beroepsfotografen onder meer hun huwelijksalbums laten printen. Sinds iets meer dan een jaar is Els Hartl er aanspreekpunt voor de Belgische markt. Telkens ik Els aan de lijn krijg, lijkt het alsof ze blij is mij te horen. Ze geeft me het gevoel een belangrijke klant te zijn (alhoewel dat omzetsgewijs niet zo is) en dat ze tijd voor me heeft.  En als ik haar mail dat ik met een probleem zit, dan belt ze me 5 minuten later al op met een oplossing indien mogelijk.  Kijk, dat noem ik nu eens klantvriendelijkheid.  En dan speelt prijs geen belangrijke rol meer. Omdat ik weet dat Vakcolor er voor mij is als ik hen nodig heb. Als ze in dat fotolabo in Buchten ooit een Werknemer van het Jaar verkiezen, dan is Els voor mij de topfavoriet.

Microsoft

Hoe meer cursussen klantgerichtheid er op bedrijven worden gevolgd, hoe minder tijd men blijkbaar heeft voor die klant zelf. Bij mastodonten als Microsoft of Telenet moet je met een vergrootglas naar een telefoonnummer zoeken op de website. Stel je voor dat de klant je belt ! Tegenwoordig is de online helpdesk erg in trek. Je kan je klacht kwijt in een mail om daarna te wachten tot iemand de goedheid heeft hem te beantwoorden. Een maand geleden vroeg ik een oplossing voor een Outlookprobleem via zo’n geautomatiseerd meldingssysteem op de site van Microsoft. Ik kreeg een beleefd bedankingsmailtje terug met daarop de melding dat mijn klacht binnen 1 werkdag zou behandeld worden. Het duurde 2 weken vooraleer iemand van de helpdesk de tijd en de goesting vond om mijn probleem te behandelen. Alhoewel… men meldde mij dat ze het allemaal niet zo goed begrepen en meer informatie wilden. ‘Bel me dan toch’ dacht ik hardop. Bellen wordt tegenwoordig gelijkgesteld met ongewenste intimiteiten binnen die bedrijven denk ik. Ik gaf de bijkomende informatie en wachtte opnieuw. Tot ik het wachten beu was en een nieuwe klacht indiende over de trage behandeling van mijn eerste melding. Alhoewel ik mijn mail verstuurde naar het speciale helpdesknummer, ontving ik een ‘out of office reply’ van een medewerker die zei op vakantie te zijn tot 5 oktober. Moest ik nu lachen of huilen ? Drie dagen later ontving ik opnieuw een mail van Microsoft met de vraag of ik tevreden was met de geleverde service ! En onderaan stond in één zinnetje de oplossing van mijn probleem : koop gewoon een nieuw Office-pakket. Daar zit Outlook in. Dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Het is toch hemeltergend hoe arrogant sommige bedrijven zijn. En dan denken ze nog dat ze goed bezig zijn ook. Nog wat meer cursussen klantgerichtheid volgen denk ik dan. Dan komt het wel in orde. Binnen een paar dagen vertel ik je op dit blog hoe het wel kan.

Wat is mooi ?

Momenteel verdiep ik mij in ‘De geschiedenis van de schoonheid’ van Umberto Eco. Een omslachtig werk met veel kleurbeeld. Ik kijk niet alleen naar de prentjes, ik lees zelfs de tekst.  Umberto Eco omschrijft schoonheid als iets wat aangenaam is om naar te kijken. Of zoals de Grieken zeiden, iets wat de zinnen streelt. Schoonheid brengt alleszins iets teweeg bij een mens : het ontroert, het maakt blij, het maakt gelukkig, het vertedert, wat dan ook.  Je kan een schilderij mooi vinden, of een bloem, een landschap, noem maar op.  Soms neem ik een foto van een oud verroest of afgetakend voorwerp. Is dat mooi ? En wat te zeggen van deze man wiens gelaat een zwaar leven verraad. Is hij minder mooi dan het fotomodel op de cover van de Flair ? Ik heb hier over nagedacht en kwam tot het besluit dat schoonheid uit lagen bestaat. Hoe meer lagen, hoe  boeiender volgens mij. Een verblindend model kan van een oppervlakkige schoonheid zijn en gauw vervelen. Een mens met een karakterkop zal langer boeien omdat hij zijn/haar schoonheid geleidelijk aan vrij geeft. Misschien dat échte mensen daarom mooier zijn dan sommige poppen op de covers van de modebladen ?

Fotowedstrijd Vacature.com

De laatste weken heb ik op deze blog regelmatig collega-fotografen vernoemd en ze hierdoor onrechtstreeks wat publiciteit bezorgd. Vandaag zou ik echter mijn eigen fotografie eventjes in de kijker willen zetten. Bovenstaand beeld van een warme bakker  heb ik ingestuurd voor de fotowedstrijd van Vacature.com. Het thema was ‘de mens en zijn werk’. Uit de vele inzendingen zijn 20 foto’s geselecteerd waarop gestemd kan worden. Het beeld van de bakker hierboven die zijn brood uit de oven gooit, is bij die twintig. En nu hoort u mij al afkomen… het zou tof zijn moest ik op uw stem kunnen rekenen. Er gaan 5 beelden naar de finale en met uw medewerking ben ik daar misschien bij.  U kan uw stem uitbrengen op www.vacature.com/sluitertijd. Alvast bedankt voor de moeite.

Belgische vakfotografen leren van elkaar.

 

 

Foto’s Bruno Vetters

Soms moet je de deuren van je studio eens opengooien en bij je collega’s gaan kijken. Kwestie van je blik te verruimen en frisse ideeën op te doen.    Maandagavond was het voor de Belgische vakfotografen dan ook verzamelen geblazen in het Hof van Hemelryck in Opwijk . ‘Hoe run je op succesvolle wijze een fotozaak in de 21ste eeuw ?’, dat was zowat het thema van de avond. Natuurlijk is er nog een publiek voor analoge fotografie, maar de succestijd van de ‘filmpkes’ ligt onherroepelijk achter ons. En dus kwamen  zes collega-fotografen vertellen hoe ze hun zaak hebben aangepast aan de veranderende marktomstandigheden. Een eerste vaststelling is dat een winkelformule met vaste openingstijden steeds meer wordt geruild voor een fotostudio met werk op afspraak. De klemtoon komt dan ook te liggen op de pure fotografie. Naast een website is een mooie vitrine een absolute must. Hoe groter de foto’s die daarin hangen, hoe groter het formaat van nabestellingen. Het publiek koopt namelijk wat het ziet. Nikki Huts waarschuwde in dit verband voor het portretrecht van de klant. Een schriftelijke toelating van de geportretteerde kan je veel onheil besparen. De ligging van de studio is erg belangrijk. Zoals Stef Devooght zei : ‘Er zijn 3 redenen van succes : locatie, locatie en locatie’. Hilde Collier bewijst dat je pand niet altijd in een drukke winkelstraat hoeft te liggen om omzet te maken. Zij vindt haar klanten o.a. op verschillende huwelijksbeurzen en via mondelinge reclame.

Eens de klant je winkel heeft gevonden, moet je hem ook nog over de vloer krijgen. Karin De Greef organiseert daarom opendeurdagen en speciale acties naar verschillende doelgroepen toe : babies, kinderen, koppeltjes, senioren, mensen met huisdieren. Je moet de mensen over hun drempelvrees helpen. Stef Devooght werkte een speciale formule uit voor leden van de plaatselijke fitnessclub. Een fotosessie duurt bij de meeste fotografen ongeveer 30 minuten tot een uur. In de basisprijs zijn soms ook één of meerdere afdrukken inbegrepen. Het is de bedoeling dat van de geselecteerde beelden vergrotingen worden verkocht op canvas of in kader. Je moet dus fotograaf én verkoper zijn. Filip Santens en Berten Steenwegen laten dit verkoopsaspect over aan hun respectievelijke meewerkende echtgenotes Ria en Ann. De klant van vandaag kiest zijn beelden niet meer op contacten of indexprints, maar liefst op een reuze flatscreen of met behulp van een beamer. Aangezien dit lang kan uitlopen, doet fotograaf Sven Van Roy de selectie zelf. Anderen opteren voor een online applicatie waar de klant thuis kan kiezen.

De talrijke vragen uit het publiek bewezen dat het een meer dan boeiende avond was. Dit  succesrijke samenzijn van de Beroepsorganisatie van vakfotografen werd tenslotte afgerond met een natje en een droogje.

Zeilen op de Noordzee

Windkracht 6 op de Noordzee. Golven met schuimende koppen tot 2m hoog. En een schip dat met 25 knopen (zowat 45km/u) deze watermuur te lijf gaat. De weersomstandigheden waren misschien niet ideaal voor een eerste kennismaking met het zeilen op volle zee. Zolang je niet zeeziek bent is het de max om de golven te trotseren. Het lijkt wel of je in een roetjbaan zit in één of ander pretpark. Maar eens de maaginhoud begint op te spelen, wordt het allemaal minder leuk. Toch denk ik dat ik er nog een vervolg aan ga breien. Al is het maar om de schitterende wolkenpartijen die je op volle zee kan fotograferen.

Peter Piot

Het is weer voorbij, dat weekje vakantie in zuid-Frankrijk. Naast het nemen van vele toeristische kiekjes, heb ik ook mijn leesachterstand wat ingehaald. Zo las ik het boek  ‘Vaders zijn zonen’ van Betty Mellaerts. Hierin interviewt ze o.a. Peter Piot, directeur van het UN AIDS Program. Deze man probeert te leven als een kameleon, zegt hij.  Dit diertje kijkt met zijn hoofd immer vooruit naar zijn doel. Hij houdt wel de omgeving in de gaten door voortdurend met zijn ogen te draaien. Ook in het dagelijkse leven moet je blijven rondom je kijken. De kameleon past zich voortdurend aan zijn omgeving aan door van kleur te veranderen. Ook wij moeten ons blijven aanpassen aan de veranderende wereld. Het beestje beweegt zich traag voort, stap voor stap. Peter Piot leert hiervan en gaat zorgvuldig op zijn doel af zonder de zaken te forceren. Hij neemt er zijn tijd voor.  En als de tijd er rijp voor is, grijpt hij zijn kans om de dingen te realiseren die hij voor ogen had. Net zoals de kameleon bliksemsnel zijn tong uithaalt en zijn prooi binnenhaalt.

Ik vind dit een mooie metafoor en heb me voorgenomen in de toekomst ook meer als een kameleon te leven. Zo zie je maar, zelfs tijdens zijn vakantie kan een mens bijleren.

Inbreker of fotograaf ?

Een pop uit het midden van de vorige eeuw voor 120 euro. Een koopje !  Ik had nog maar net de ontspanknop van mijn camera ingedrukt, toen een dikbuikige ‘antiquair’ met veel handgebaar verontwaardigd uit zijn winkel kwam gestormd. Het was ten strengste verboden om zijn koopwaar te fotograferen. Ik vind dat je steeds respect moet hebben voor je onderwerp. Zelfs voor de eigenaar van dat onderwerp. En aangezien de pop haar eigen mening in deze niet te kennen kon geven, moet ik het dus stellen met het ‘njet’ van de patron. ‘Pourquoi pas ?’, wou ik weten. Volgens de man waren er de voorbije maand foto’s genomen van zijn rariteiten, waarna die op het internet waren verschenen. ‘Tof’ dacht ik bij mezelf, ‘gratis reclame !’. Een paar dagen later was er echter ingebroken in zijn rommelwinkel, excuseer, antiquariaat en was alle gefotografeerde handelswaar verdwenen. Kijk, dat vind ik nu een bizar verhaal. Ik zou eerst de goederen ontvreemden vooraleer ze te verkopen. Kwestie van zeker te zijn dat ik de goederen op voorraad zou hebben. Maar ja, ik ben ook niet thuis in deze sector. Wat mij vooral stoort aan dit voorval is dat elke fotograaf als een potentiële dief wordt aanschouwd. Ik weet het, sommige mensen zijn daar al lang van overtuigd nadat ze hebben vernomen dat ze na een reportage geen gratis CD met alle beelden meekrijgen. Zouden diezelfde mensen ook een gratis CD verwachten als ze een kaartje voor een concert hebben gekocht ? Deze man gaat nog verder, hij maakt van fotografen meteen maar inbrekers. Ik moet dringend de beroepsverening eens bellen. Waar blijft die imagocampagne ? Straks wil niemand nog fotograaf worden. En wie gaat er dan nog gestolen antiekwaar op internet verkopen ?