Herman Selleslaghs, de beminnelijke meester

 

Als fotograaf kom je op vele plaatsen en zie je vele mensen. Heel af en toe ontmoet je een bijzondere persoonlijkheid op een aparte locatie. Gisteren ontmoette ik Herman Selleslaghs in galerij De Zwarte Panter, gevestigd in het prachtige 14de eeuwse St. Julianusgasthuis in Antwerpen. De nu 70-jarige fotograaf stond er een aantal collega’s van de Belgische Beroepsvereniging te woord. Ik besefte dat dit één van die zeldzame momenten was die je je hele leven blijft koesteren.  Aanleiding was zijn expositie ‘Koppenberg, Vertigo en …’ in hiervoor vermelde galerij.  Selleslaghs begon in 1956 op zijn achttiende als fotograaf te werken bij Humo. Sindsdien heeft hij ongeveer een halve eeuw geschiedenis vastgelegd met zijn Nikon, zijn Bronica en zijn Leica. Het resultaat zijn 200.000 negatieven in eigen archief met daarop alle grote der aarde : Paul McCartney, John Lennon, Mick Jagger, Ray Davis, maar ook Hugo Claus en dichter Herman De Coninck. Nochtans is Selleslaghs op de eerste plaats een straatfotograaf met als grote voorbeeld de onvermijdelijke Henri Cartier Bresson. “Wat ben je ermee als je goed kan fotograferen maar je niets te vertellen hebt” zegt Selleslaghs. De meeste foto’s van hem vormen dan ook een verhaal op zich. Het verhaal van gewone mensen in hun natuurlijke omgeving. Wie een goede foto wil maken, moet zich kunnen verwonderen zegt de Antwerpenaar. Zonder verwondering kan je geen goed fotograaf zijn. Deze filosofie leverde beelden op die niet alleen in België verschenen, maar ook in de Volkskrant, Vrij Nederland en Der Stern. Selleslaghs fotografeert nog steeds op zijn oude dag. Maar werken als beroepsfotograaf ? “Neen, dat liever niet meer”. Alles moet hipper, sexier en vooral sneller dan voorheen. Waar je vroeger 24u had om een beeld te leveren, verwachten ze nu al dat je foto een half uur later de redactie bereikt. En al dat Photoshop-gedoe hoeft voor de zeventiger ook niet. De gebeurtenis  is belangrijker dan het beeld op zich. Daarom ook dat Selleslaghs zich niet ergert aan ruis. “Dat hoort er gewoon bij”. De beminnelijke beeldenmaker is een man van weinig woorden. Zijn foto’s moeten voor hem spreken. Als je duiding vraagt bij de beelden, dan geeft hij die graag. Maar hoogdravende verklaringen zijn aan hem niet besteed. Geruisloos nam hij dan ook afscheid van de groep. Met hem zag ik een fotomonument door de grote poort uit 1305 verdwijnen.  In stilte vroeg ik me af of de foto’s van Selleslaghs ook een periode van 700 jaar zouden overleven. Hopelijk wel…